Bidde

Het verhaal van oud-Oirlonaar Bert Arts in het Oirlose dialect. Uit het boekje van een bescheiden man..

Miene buurjóng Sef en ik hebbe ok noeët mit mekaar gevòchte. Dor worre we zoeë te zegge té goeje kémmeräöj vur, um mekaar de kop kapot te howwe. We worre er altied op uut, um iemes te peste, iets te verniële of um alles ien de war te schöppe. As ik daor nów nog andaenk, dan worre weej ‘’n paar groeëte rotzek, um ändere meense wat lieëd te bezörge. Sommige meense zén als we wèr wat uutgevraete han: “Dan mòtte gillie már gón biechte, lelleke rot jonge, dat ge daor ziet”.  Ik was nòmmenant gèn biechtmesjien. Ik was åltied bliej, as ik stil kos bliëve zitte ien de kaerk.

De maester hit meej minstes ieëne kieër ónder de mis an mien oeëre uut de kienderbaenkskes getrokke en meej òp de middepad van de kaerk òp de kneeje gezatte, ten ánschowwe van alle Oelderse meense. Vur meej, waor ik òp de kneeje zaat, was de räöster van de verwaerming. Daor heb ik, per oongeluk, ok nog miene roeëzekrâns ien laote valle. Dus gaaf  ’t  bidde al hieëlemaol niks mer. De missendienders hebbe dén dor látter vur meej wer uutgehäld. Enne hellege was ik dus hieêlemaol nie!

Iederen aovend bidde moēder beej òs de roeëzekrâns veur. Dat gebeurde hóst ien iedere huusháld. Daor wier ik ok al nie gelukkeg van De kiender mòsse dan òp de kneeje vur de stoël gón zitte, mit de ellebeug op de zitting. Piet en ik zatte dan älzeleave stiekem mit de hând dur de spiele mit mekaar te netse. En dan begos os moēder te bidde. “Onze Vader, die in de hemel zijt” —– “As gillie owwe kop nie hâldt, dan slaöj ík òw án de oeëre” —– “Uw naam worde geheiligd. Uw rijk kome” —– “Vat zeg ok us wat tigge die snôtneuze, dat ze eure moel hâlde!” —– “Uw wil geschiede op aarde” —– “Now is ut meej láng zat, änders schej ik dur uut” —– “en verlos ons van het kwade” —– en zoeë kwaam zeej aenslang án ’t aend van urre roeëzekrâns —– Ame!