Gedicht Bert Arts ien ut Oelders dialect.
Gebore op 8 januari 1920 ien Oeldere (Meulenhoëk).
As ik sóms nog daenk án vroeger, wat zich toen het áfgespeuld.
Daor kan ik üre ovver semmele, raak in noeët van uutgeluld.
Dat weej toen musse geenge züke. Hieël duk naor ‘t lof.
We hán ’n bóks an mit veul láppe, d’n bojjem van mesjesterse stóf.
Ien elken boeëm wiër iengekrope, al was heej hoeëg of bieëstig schuun.
Al zaat d’n naest ok óp zo’n zwiepke, we krope toch nog in de kruun.
We hán âltied ieën deeng vur oeëge, dat ze ok ejjer hán geleed.
Un ekster, kraej of korrezeijker, dat ientresieërde òs gèn reet.
We dun de ejjer ien òs kiepske, en zátte die dan wér zuutjes òp.
Már stiëte tiggen ennen knoets án, dreve òw de kaalklöts van de kop.
Alde meense dun weej âlt plaoge, en dan wiëre die bieëstig kwaod.
We worre, en dat is nie geloge, de grötste ströppe van de straot.
Már is de schóljeugd nów veul baeter?, vraog ik meej nòw hiel duk áf.
Ze luustere toch láng zó goëd nie, en kriëge beejnao noeët mér stráf.
Al worre weej dan groeëte ströppe, vol kattekwaod en hieël veul lef.
Gaef meej már dén tied van vroeger: van Kaat zienen Bert en Tiesse Sef.
Geef een reactie