Gedicht oud-Oirlonaar Bert Arts in het Oirlose dialect. Uit het boekje van een bescheiden man.
En hiel klaene plats, die me Oeldere nuumt, dor bin ik gebore en getoge.
Ik heb d’r gelache, gevloekt en gebid, gezonge, gebäökt en geloge.
Dat is dan het dörpke wor ik veul van hald, dat het vur meej hiel groete waerde.
Mit al zien natuurschón, zien beke en bos, dat viend ik ut schónste op aerde.
Oeldere mien dörp, ow zal ik toch noeës nie vergaete.
Oeldere mien dörp, mit ow kan gen ien plats zich maete.
Ik was zoe gelukkig op ow stukske groond, umdat dor mien wiegske vur jaoren terug stond.
Al bin ik nou ien Aostrum gezaete, toch zal ik ow nog noeëts vergaete.
Ik ging toen vertrekke en endje van huus, dus mos ik mien dörpke verlaote.
Besefte toen pas wat ik dor aechterlied, miene vriend, mien huus en de straote.
Dor was ’t wor möeder meej groet haaj gebrocht, en ik an eur hand loepe lierde.
Ik was d’r gelukkig en haaj d’r veul schik, as weej soms en fiestje dor vierde.
Dat is nou het dörpke wor ik heimwee nog heb, wat zuk dat nog gaer is belaeve.
Went iederien wil wel is lachen op tied, d’r is ielend genoeg ien os laeve.
Mak ow toch gen zörge, ’t laeve is kort, dat hebbe dor veul ondervonde.
Ziet allemaol toch hiel lief vur mekaar, dat helt toch hiel duk diepe woonde.
Nou heb ik tot slot nog an ow en verzuuk.
Hald altied ow Oeldere ien iere, dor is ’t plezierrig ik haaj dor veul schik, dus gaot daor mar nie ligge miere.
En help toch mekare zoe goed als ’t kan, dan is iederien toch tevreeje.
Want dit zeg ik ollie, elke Oelderse mins den is uut ’t goēd holt gesneeje.
Geef een reactie